Gdy ludzie odchodzą, a lalki zostają...

Często, gdy kupuję się tak zwane "trupki", czyli lalki z drugiej ręki,  są one niekompletne, ubrane w stroje innych lalek lub błędnie zidentyfikowane przez mało zorientowanych sprzedawców.

Historia mojej Riviera Barbie jest więc dość pogmatwana i chaotyczna. Jednak od tego jest ten blog, by takie lalkowe perypetie opowiedzieć w szczegółach. 

Niestety ta opowieść zawiera w sobie jedno, bardzo smutne wydarzenie, ale jak już mówić to wszystko, albo wcale....

Sama Barbie przybyła  do mnie późną  jesienią zeszłego roku. Ubrana była w zupełnie inny strój, co utrudniło nieco identyfikację. mimo to dość szybko udało mi się ustalić, że trafiła do mnie właśnie Riviera Barbie. Nieco zamętu wprowadziła druga nazwa, pod którą lalka była równolegle kiedyś sprzedawana (Gold Coast Barbie - na rynek amerykański). Wówczas jeszcze nie miałam takiej wprawy w wyłapywaniu subtelnych różnic pomiędzy sygnaturami, malunkiem twarzy oraz w badaniu innych aspektów, które bierze się pod uwagę przy identyfikacji. Można się zatem domyślić, jak łatwo ulegałam dezorientacji. Koniec końców jednak charakterystyczne cechy Barbie doprowadziły mnie do rozwiązania. 

Gdy już wiedziałam z jaką lalką mam do czynienia, zaczęło się polowanie na jej oryginalne ubranko. Ucieszyłam się bardzo, gdy ujrzałam, że moja zaprzyjaźniona sprzedawczyni - Annie ma na sprzedaż ładną (nieznaną mi) Barbie, ubraną właśnie w kostium kąpielowy Riviery. Tytuł ogłoszenia brzmiał: "Riviera Barbie jak nowa". Wtedy już podejrzewałam, że Annie identyfikowała Barbie na podstawie samego kostiumu, o czym wspominałam w pierwszym akapicie, iż czasem niektórzy tak postępują. Oczywiście ustalanie nazwy modelu lalki na podstawie jej ubranka jest bardzo mylące, bowiem lalki-trupki są bardzo często wcześniej przebierane przez dzieci.  Mnie jednak w tym przypadku nie robiło to różnicy ponieważ zależało mi tylko na stroju. Z radością wiec napisałam do Annie i lalka była już zarezerwowana dla mnie. 

Tutaj jednak kończą się pozytywy. Uzgodniłysmy z Annie sposób wysyłki, taki jak zawsze - Kiala. Działa to pokrótce tak, że sprzedawca wypełnia formularz na stronie internetowej, podając dane swoje i odbiorcy oraz najbliższy punkt Kiala, w tym przypadku mój, mieszczący się 100 metrów od mojego mieszkania, na który miała zostać wysłana paczka. Zaraz po tym jak sprzedawca wypełni ten formularz, ja otrzymuje maila, ze sprzedawca zgłosił paczkę, lecz jeszcze nie przyniósł jej do punktu. Zwykle na drugi dzień dostaje się kolejną wiadomość, że przesyłka została dostarczona przez sprzedawcę. W następnej wiadomości zawarta jest z kolei informacja, że przesyłka trafiła do ostatniego centrum sortowania, skąd idzie już bezpośrednio w ręce kuriera, który zawozi ją do najbliższego punktu odbioru. Ostatnia wiadomość brzmi mniej więcej: "Twoja paczka jest dostępna". Cała procedura trwa aż tydzień i to pod warunkiem, że sprzedawca się pośpieszy i niezwłocznie zaniesie przesyłkę do swojego punku Kiala. Jakież było moje zdziwienie, gdy Annie, zawsze rzetelna i niezawodna w transakcjach, aż 10 dni zwlekała z zaniesieniem paczki do punktu...

Nie pasowało mi do jej osoby takie zachowanie, więc napisałam do niej maila, czy wszystko w porządku. Podejrzewałam, ze pojawił się jakiś poważny problem, który odwrócił jej uwagę od takiej drobnostki, jak wysłanie lalki wartej kilka groszy...

Odpowiedź jaką otrzymałam wbiła mnie w ziemię.  

Odpisała jej córka... 

...że w czwartkowa noc jej matka niespodziewanie zmarła w swoim domu, że są pogrążeni w żałobie i stąd opóźnienie, lecz paczka zostanie wysłana nazajutrz.... Ostatnia linijka zawierała słowa: "Lalka, którą kupiłaś, pochodzi od na prawdę wyjątkowej osoby o złotym sercu"...

[*] [*] [*]

Od tej chwili wiedziałam, że w przesyłce idzie do mnie nie tylko lalka, ale prawdopodobnie ostatnie napisane przez nią słowa, ostatnie jej chwile, kawałek jej dobrej aury. Annie zmarła kilka godzin po przygotowaniu przesyłki. Informacje na stronie internetowej wskazywały 21.00 jako godzinę wypełnienia formularza. 

Głęboko wstrząśnięta i zawstydzona, że zajmuję  się lalkami w obliczu takiej tragedii, oczekiwałam jednak na paczkę. Nie ze względu na jej zawartość, która w tamtej chwili wydawała mi się kompletnie nieistotna, lecz przez sentyment i szacunek do Annie... 

Niestety to nie koniec historii. Okazało się, że nad tą przesyłką wisi jakieś fatum. Na maila nakazującego odbiór  czekałam dłużej niż zwykle, a gdy w końcu przyszedł,  byłam dziwnie poddenerwowana. Udałam się do punktu i.... pan, który tam sprzedaje (punkt mieści się w małym sklepiku) rzekł, że mojej paczki nie ma! Jest to tyle dziwne, co nie prawdopodobne, zważywszy na system, w jakim funkcjonuje przekaz paczek: kurier wręcza paczkę pracownikowi punktu, który natychmiast skanuje ją  za pomocą specjalnego terminala. W tej samej chwili  system AUTOMATYCZNIE wysyła  do mnie maila, że paczka jest dostępna. Kurier również zaznacza w swoim terminalu, że przekazał przesyłkę. Zatem, jak to możliwe, że ja dostałam maila, a paczki nie było?  Ekspedient w tamtym sklepie musiał ją własnoręcznie przeskanować, inaczej nie dostałabym maila.... kontaktowałam się też z zespołem Kiala i otrzymałam od nich odpowiedź,  że przesyłka została przekazana do mojego punktu!

Chodziłam do nich chyba kilkanaście razy... tłumaczyłam, że dostałam maila z informacją , że  paczka U NICH JEST.

Wciąż  jednak słyszałam tą samą odpowiedź.... "nie ma, ale może będzie jutro".

Przesyłka widmo. Annie, 

o co Ci chodziło?

Po dziewięciu tygodniach starań przeplatanych rezygnacją, ku mojemu ostatecznemu niedowierzaniu, trzymałam pudło Annie w ręce. Jakim cudem odnalazło się po tylu dniach? Gdzie było w tym czasie? Te fakty do dziś mają status zagadki.

Przesyłkę otworzyłam trzęsącymi  rękoma. Wiedziałam, że w środku zastanę kartkę  z własnoręcznie napisanymi życzeniami i byłam tym niezwykle wzruszona.... 

Pisząc ten tekst straciłam ochotę na prezentację lalki. Wyszczerzony Superstar nie pasuje do tej notki.

Jednak dla dopełnienia formalności chociaż pokażę Barbie... Annie też była kolekcjonerką lalek, więc może... 

Riviera Barbie 1989